پس از آفرینش آدم خدا گفت به او:
نازنینم آدم،باتو رازی دارم،اندکی پیشتر آی..
آدم آرام و نجیب آمد پیش،زیر چشمی به خدا می نگریست؛
محو لبخند غم آلود خدا،دلش انگار گریست..
"نازنینم آدم(قطره ای اشک زچشمان خدا چکید)یاد من باش که بس تنهایم.."
بغض آدم ترکید،گونه هایش لرزید، و به خداوند گفت:
من به اندازه..من به اندازه گلهای بهشت..نه...به اندازه عرش..نه نه...من به اندازه تنهاییت ای هستی من؛دوست دارت هستم
آدم کوله اش را برداشت،خسته و سخت قدم بر می داشت،
راهی ظلمت پرشور زمین،طفلکی بنده غمگین آدم؛
در میان لحظه جانکاه هبوط،باز از خدا شنید که گفت:
نازنینم آدم،نه به اندازه تنهایی من،نه به اندازه عرش،نه به اندازه گلهای بهشت...که به اندازه ی دانه ی گندم فقط یادم باش؛
نازنینم آدم،نبری از یادم...

نظرات شما عزیزان:

دخــــــــی گرگنـــمـــآ

ساعت13:37---23 بهمن 1393

[وب سایت]

سَلــآمـ داداشــ خـوبیــ؟؟
کُجــآییــ؟؟
خَبَــریــ اَزَتــ نیســـ؟؟
سلام آبجی ممنون هستم یکم گرفتار

بودم الان هستم

علی

ساعت9:46---12 بهمن 1393

[وب سایت]

متنت زیباست
پاسخ: lvsd nhnhad

علی

ساعت9:43---12 بهمن 1393

[وب سایت]

سلام وبت واقعا عالیست موفق باشید
پاسخ:ممنون

بهار

ساعت10:33---11 بهمن 1393

[وب سایت]

ممنونم گلم

بهار

ساعت18:05---10 بهمن 1393

[وب سایت]

xiyba boooooooooooooooooooddddddd beh khoda
مرسی آبجی

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: